In januari is het bos op momenten vooral zwart-wit. Nadat de bomen en struiken in het najaar hun bladeren hebben laten vallen en de dieren zich hebben teruggetrokken en verscholen, maakt het bos zich op voor een nieuw voorjaar. Deels onzichtbaar onder de grond. Daar boven zijn de eerste tekenen van leven al weer zichtbaar. Zo ervaar ik ook mijn eigen groeiproces.
Dat je niets ziet, betekent niet dat er niets gebeurt
In mijn hoofd ben ik volop bezig met plannen voor de toekomst en maak ik me op voor de begeleiding van mensen in de laatste levensfase. Ik wil hen helpen te praten over het levenseinde. Wat me bezighoudt zijn vragen zoals: Wat betekent dit voor hen. Wat is voor hen belangrijk? Voel ik aan wat het goede moment is om dingen bespreekbaar te maken en hoe doe ik dat? Herken ik hun vragen over zingeving en hoe ga ik daarop in? Hoe zorg ik ook voor mezelf? Meer zichtbaar zijn er mijn netwerk activiteiten, de gesprekken met mijn cliënten en mijn uitingen op social media.
Gezonde spanning
Elk nieuw begin is spannend. Dit wordt heel mooi verwoord in het gedicht van Freek de Jonge “wees niet bang”. Ook bij het verwerken van een verlies sta je voor veel nieuwe uitdagingen zonder diegene die of datgene dat je zo dierbaar was. Soms alleen, soms met een ander. Kies je eigen weg en schroom niet de uitgestoken hand te pakken. Geef jezelf en je proces de tijd om te helen of te groeien. En sta jezelf toe dat dit met vallen en opstaan gebeurt.
Heb vertrouwen
Als je het idee hebt dat je nog geen stappen hebt gezet, realiseer je dan dat veranderingen niet altijd zichtbaar zijn. Veel gebeurt onderhuids en openbaart zich op een later moment. Ik wens jullie veel moois.
Geef een reactie